مزیت زندگی در مناطق پیاده مدار برای افراد کم در آمد

گرچه مطالعات انجام شده نشان دهنده آن استکه نواحی پر تراکم  شهری با کاربری هایمختلط  بیشتر پیاده مدار )پیادهپذیر) بوده و بدلیل دسترسی ارزان و آسان برای افراد کم در آمد دارای مزیت می باشند،چرا که آنها ناچار نیستند قسمتی از درآمد شان ناچیزشان را برای مالکیت اتومبیلشخصی هزینه کنند. اما متاسفانه امروزه بار حاشیه نشینی ، پراکندگی [1] والگوهای کاربری زمین وابسته به اتومبیل،  وزن سنگینی را بر افراد کم درآمد با منابعمالی محدود که امکان سکونت در نواحی شهری را ندارند و در سکونت گاههای حاشیه ایزندگی می کنند، بر بسیاری از ساکنین شهرها ی دنیا از جمله شهرهای آمریکای شمالی تحمیلنموده است.

مالکیت اتومبیل بغیراز هزینه خرید، مستلزمهزینه های دیگری از جمله نگهداری، تعمیرات، بیمه ، هزینه پارگینگ و سوخت بوده که گاهینزدیک به نیمی از در آمد یک خانواده کم در آمد شهری را در بر می گیرد. در آمدروزانه یک کارگر ساده حتا کفاف هزینه پر نمودن یک باک اتومبیل را با بهای کنونی بنزیندرغرب  را نخواهد داد ( در حال حاضر قیمتیک لیتر بنزین در اکثر شهرهای دنیا بالای یک دلار است ). لذا به حاشیه راندنساکنین فقیر به اطراف شهرها می تواند به عنوان ظلم مضاعف در مورد گروه های فرودست وکم درآمد شهری تلقی شود، چرا که نه تنها آنها را از امکانات و تاسیسات شهری محروممی سازد، بلکه در فقدان یک سیستم حمل و نقل عمومی کارا ، ساکنین حاشیه شهرها بهخاطر دوری راه و پراکندگی سکونت گاهها، مجبور به تملک وسیله نقلیه شخصی می گردند.

تنها راه کاهش سرعت توسعه افقی در شهرها به اعتقادبسیاری از کارشناسان شهری،  پناه بردن بهتوسعه عمودی در نواحی که دارای استعداد و زیر ساخت آماده شهری بوده، می باشد. ساختمسکن در اطراف و نزدیک ایستگاه های  حملونقل عمومی ضمن اینکه به تقاضای بازار مسکن شهری پاسخ می دهد به توسعه نواحی پیادهمدار و کاهش آلودگی هوای شهرها نیز کمک شایانی می کند. گرچه برخی از صاحبان املاک نواحیشهری به دنبال محدود کردن توسعه و مسکن اضافیدر محله خود هستند، اما با اجرای سیاست متراکم سازی می توان از رانده شدن افراد کمدرآمد از مراکز شهرها و گسترش سکونت گاه های پراکنده شهری جلوگیری کرد. با این حالهنوز هم عده ای زندگی در خانه های ویلایی و در زمین های بزرگ در حاشیه شهرها رابدلیل راحتی و تحرک بیشتر با اتومبیل به زندگی آپارتمان نشینی در شهرها ترجیح میدهند،  اما سیاست های استفاده کارآمد اززمین و الگوهای حمل و نقل شهرسازی جدید بر اساس وابستگی حداکثری به اتومبیل شخصی واستفاده از الگوی زمین پراکنده در قرن پیش، جای خود را به الویت دادن به پیاده، استفادهاز دوچرخه و حمل و نقل عمومی داده است.  شهرهایزیادی امروزه  با اجرای پروژه های ساختمسکن اجتماعی برای افراد کم در آمد و محروم از محل درآمد های عمومی شهر و کمک هایدولت، پذیرای اقشار مختلف با سطح درآمد های گوناگون بوده و از رانده شدن آنها بهاطراف شهرها و توسعه پراکنده شهری در جهت توسعه پایدار و حفظ زمینهای کشاورزی جلوگیریمی نمایند. بدون شک اعمال اینگونه سیاست ها، توسعه پایدارتر شهری را به همراه میآورد.[2]

 در همین ارتباط به این  لینک مراجعه شود.