صرفه جویی انرژی با استفاده از ابنیه سنتی

كلمات كليدي:

آسايش،صرفه جويي در مصرف انرژي، ابنيه سنتي، شوادان¹، بادگير، ساباط²

 مقدمه:

ايرانيان در طول تاريخ چند هزار ساله معماري اين سرزمين سعي نموده بودند تا با تدابير گوناگون در كنار طبيعت پيرامون خود محيطي را بوجود آورند كه باشنده با مصرف كننده در هر فصل و ساعت از روز بتواند آسايش نسبي را با توجه به زمان بهره گيري از نكات مثبت همان محل و همان طبيعت آسايش خود و خانواده اش را فراهم مي ساخته است .اگر در بالاي سطح زمين دماي زياد و تابش خورشيد به او مجال زندگي را نداده است به زيرزمين روي آورده و با كندن زمين و در ارتفاعي پنج يا شش متري فضايي خنك را بوجود آورده است. او بدون هيچ وسيله مكانيكي كه به محيط خود و ديگران لطمه زيست محيطي وارد نمايددر زير زمين تابستان گرم را به بهاري خنك تبديل مي نمايد . اختلافات دماي زيرزمين با حياط و فضاي هاي دور آن گاهي تا 20 درجه مي رسد و اين به معني آب و هوايي بهاري در تابستان گرم است. (پير نيا ، 1384،40-39)در نقطه مقابل با افزايش بي رويه جمعيت احتياج به مسكن بيشتر و بالا رفتن ارزش زمين توسعه تكنولوژي و ساير عوامل اقتصادي و اجتماعي كه بهره وري بيشتري از زمين را توجيه مي كند باعث گرديده است كه ضمن كنار گذاشتن مصالح بومي و سنتي طرح هاي سنتي همراه و سازگار با اقليم نيز به كناري گذاشته شود و نتيجه آن بوجود امدن نوعي معماري بي هويت است كه هيچ گونه تناسبي با شرايط اقليمي شرايط آسايش را فراهم نمي آورد و ساكنين آنها مي بايست آسايش نسبي محل زندگي خود را با وسايل گرمايش و سرمايش تامين نمايند.استفاده از وسايل گرمايش و سرمايش جديد مصرف بي رويه انرژي را به دنبال دارد كه هزينه آن به جامعه تحميل مي گردد. از طرف ديگر استفاده از اين وسايل بخصوص در زمستان آلودگي هوا را نيز به دنبال دارد و آلودگي اينگونه شهرها به گرم تر و خنك تر شدن شهرها كمك مي كند.(شاطريان ،1387، 290)